20 χρόνια τώρα και κάθε 17 του Νοέμβρη, η παρουσία του, η απουσία του, γίνεται ακόμα πιο έντονη. Και τα λόγια στερεύουν καθώς περνούν οι μέρες από εκείνη τη 17 Νοέμβρη του 1997 όταν έφυγε ξαφνικά από την οικογένεια της καλής μουσικής ο φίλος, ο δάσκαλός για πολλούς από εμάς και καλός συνεργάτης σε άλλες δημιουργικές μας στιγμές. Αυτός, ο δημιουργός της εκπομπής »Τα πρωϊνά όλου του κόσμου» στο Τρίτο Πρόγραμμα, ο εμπνευστής και διευθυντής μας στον JazzFm, ο δημοσιογράφος και καλός ραδιοφωνικός παραγωγός, το πρόσωπο πίσω από τα Φεστιβάλ «Praxis», o Κώστας Γιαννουλόπουλος με τον οποίο μαζί απολαμβάναμε τη μαγεία της Τέχνης του Αυτοσχεδιασμού σε κάθε ευκαιρία, δίσκο ή συναυλία. Μόνο που ο Κώστας, αυτήν του τη σχέση με τη μουσική, την είχε αναγάγει σε επιστήμη από πολύ νωρίς.
Oι ήχοι για τον Κώστα περιείχαν το κοινωνικό πλαίσιο της δημιουργίας τους, την προσωπικότητα του δημιουργού τους, αλλά και τη διείσδυση στον ψυχισμό του αποδέκτη τους. Tους προσέγγιζε ολιγόλογα, με ουσία, είτε στα γραπτά του, είτε στις μοναδικές ραδιοφωνικές εκπομπές του.
H στιγμή της γνωριμίας μας, στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα, είχε στο επίκεντρό της -τι άλλο;- έναν δίσκο τζαζ σ’ ένα δισκάδικο του κέντρου της Αθήνας. «Ακούς Jazz;», με ρωτάει. Ναι, του λέω. «Nα τον πάρεις, είναι καλός», μου προτείνει. Έτσι άρχισαν όλα. Μέχρι, τέλος, τον κοινό μας στόχο: τον Jazz FM 102,4. Έναν ειδικό ραδιοφωνικό σταθμό με αντικείμενο την τζαζ και τις άλλες μουσικές της »ψυχής». Κάτι που ως τότε έμοιαζε με ένα απραγματοποίητο όνειρο έγινε, έστω και για λίγο, πραγματικότητα. Το απονενοημένο εγχείρημα για τη δημιουργία του πρώτου και μοναδικού ως τώρα τζαζ σταθμού της πόλης είχε μπει βαθιά στο μυαλό του Κώστα από καιρό. Κι όταν ο Λεωνίδας επέστρεψε με τις κασέτες του Λονδρέζου μεγάλου αδελφού, άναψε τη φωτιά! Από το υπόγειο ταβερνείο της πρώτης μας συνάντησης μέχρι το υπόγειο του σταθμού στον Βύρωνα απείχαμε πια μόνο λίγες νύχτες. Στην αρχική πεντάδα προστέθηκαν ακόμα δεκαπέντε.
.
Και ήταν ο κουβάνος Paquito D’Rivera που έδωσε το σύνθημα για το ξεκίνημα, βράδυ της 11ης Μαρτίου, ημέρα Δευτέρα. Το φανκ του James Brown, τα Blues του John Lee Hooker, το latin beat του Tito Puente βρήκαν το ταίρι τους στο άλτο του Parker, το μπάσο του Mingus, την τρομπέτα του Miles, το τενόρο του Trane, το πιάνο του Μονκ.
Σαν υπεύθυνος… «στρατολόγησης» είχα αναλάβει τη βασική εκπαίδευση των υποψήφιων «μάγων», πριν τους παραδώσω στην ανάκριση του αυστηρού και πεπειραμένου «Θεού» της Jazz. – «Πόσους δίσκους έχεις;», «ποιοι παίζουν στο κουαρτέτο του Coltrane;» ήταν δύο από τις στάνταρ ερωτήσεις της ανάκρισης. Τα κριτήρια ήσαν αρκετά χαλαρά και οι νέοι έπαιρναν γρήγορα το ερτζιανό «βάπτισμα».
Πολλά τα ξενύχτια με έντονες συζητήσεις για το ύφος, το στυλ και το μουσικό περιεχόμενο των εκπομπών βελτίωναν συνεχώς την δημόσια εικόνα των παραγωγών που, με την ψυχή τους – και γιά την ψυχή τους – ετοίμαζαν το καθημερινό πρόγραμμά τους, αφού πρώτα τα είχαν ακουμπήσει στο Jazz-Rock ή το Metropolis για τα αγαπημένα τους δισκάκια. Την ίδια στιγμή, μέσα στο στούντιο οι εκπομπές συνεχιζόντουσαν, οι δίσκοι γύριζαν στα πλατό και τα τηλεφωνήματα των ακροατών άναβαν. Όταν όμως άναβε το «ON AIR», οι τόνοι κατέβαιναν, καθώς η ηχομόνωση δεν ήταν επαρκής και κάποια … μπινελίκια έβγαιναν στον αέρα μέσα απ’το ανοιχτό μικρόφωνο του παρουσιαστή.
Η υποδοχή του τζαζ κοινού της πρωτεύουσας ήταν συγκινητική. «Διαμάντια στον ουρανό της νύχτας» έγραφε η εφημερίδα την πρώτη μέρα. Και ο σταθμός, από το αρχικό ένθετο δίωρο έγινε σε έναν χρόνο 24ωρος. Νέες εκδόσεις, συναυλίες, πολλά Live στα μπαράκια, το νέο μεγάλο Half Note που μαζί με την κυκλοφορία του »Tzaz & Jazz» έδωσαν εκείνα τα χρόνια την εικόνα της άνθισης μιας μουσικής γεμάτης από έντονα συναισθήματα. Σε αυτό βοήθησε η δημιουργία της νέας ελληνικής Jazz σκηνής, στο «Παράφωνο», το «Public», το «Έμπλεων», το καφέ «Asante». Νέοι και σπουδασμένοι ταλαντούχοι μουσικοί την πλαισίωναν και οι δίσκοι τους έβρισκαν το δρόμο τους στις ερτζιανές λεωφόρους των fm, με την ένθερμη υποστήριξή μας.
Την τελευταία νύχτα του σταθμού, τον Ιούλιο του 1996, ο Πύρρος Δήμας σήκωνε το χρυσό στην Ατλάντα.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (1948 – 17.11.1997)
Στις 17 Νοεμβρίου 1997, ο Κώστας Γιαννουλόπουλος εξέπεμψε για τελευταία φορά από το Τρίτο “Τα Πρωινά Όλου του Κόσμου” – «ένα κύμα ηρεμίας πάνω από την πόλη κι όποιος το εισπράξει», έλεγε στον Προκόπη Δούκα, στην τελευταία τους επικοινωνία. Λίγες ώρες αργότερα, η καρδιά του τον πρόδωσε. Σπούδασε οικονομικά και δούλεψε σε τράπεζα, αλλά η μουσική τον είχε κερδίσει από νωρίς. Άρχισε να γράφει στον «Ήχο» και το 1977 εξέδωσε το περιοδικό “Τζαζ”. Οργάνωσε τις πρώτες jazz συναυλίες στην Ελλάδα και καθιέρωσε το φεστιβάλ «Praxis», ανεβάζοντας στη σκηνή τις σύγχρονες μορφές της jazz. Διευθυντής του μουσικού τμήματος της ΕΤ2 και στέλεχος του Top Fm, έγραφε κάθε βδομάδα στα «Νέα». Και μετά, για έξι χρόνια, ήρθε ο JazzFM. Το κοινό μας όνειρο, που άντεξε στις πιέσεις των μεγαθήριων μόνο έξι χρόνια. Μια πορεία ταγμένη, χωρίς κέρδη και διαφημίσεις. Ο Κώστας Γιαννουλόπουλος δήλωνε ακροατής, που κατάφερε να κάνει το χόμπι του επάγγελμα. Τι ακροατής όμως.
Μεσάνυχτα και κάτι της Παρασκευής 17 Νοεμβρίου τον θυμόμαστε στους 88,6fm, στο Ραδιόφωνο 24/7 ενώ σήμερα το πρωί στο Τρίτο Πρόγραμμα, οι Διονύσης Μαλλούχος, Giorgos Florakis και Ιλάν σε μία εκπομπή στη μνήμη του.
Το πιο πάνω κείμενο φόρος τιμής στο δάσκαλο και φίλο Κώστα Γιαννουλόπουλο, δημοσιεύεται σήμερα στο ΕΘΝΟΣ της Παρασκευής.
–
ΕΡΩΣΙΤΕΧΝΗΣ 