Γράφει η Αιμιλία Ιωαννίδου.
Σειρήνες. Ασθενοφόρα. Πυροσβεστικά οχήματα. Οπλισμένοι αστυνομικοί, στρατιώτες και χωροφύλακες που τρέχουν στο δρόμο με αυτόματα προτεταμένα. Προς κάθε κατεύθυνση. Καφέ, μπαρ, εστιατόρια, αίθουσες συναυλιών, σινεμά, θέατρα κλειστά Παρασκευή βράδυ. Μουσική που σβήνει μέσα σε οιμωγές. Ψιθυριστά λόγια ελπίδας κάτω από σκοτωμένους, κάτω από τα καθίσματα, χέρια που κρατιούνται σφιχτά, ανάσες που βγαίνουν ανάμεσα σε δύο «γεμίσματα» πολυβόλου. Άνθρωποι που πηδούν από τα παράθυρα. Ο νέος που κρατά από τα χέρια την άγνωστή του έγκυο που κρέμεται από το δεύτερο όροφο. Ποτήρια κρασιού ραγισμένα από ριπές αυτομάτου. Καρέκλες μπιστρό αναποδογυρισμένες, τρυπημένες, ματωμένες. Ένα παπούτσι εδώ. Ένα σακάκι εκεί. Κόκκινα σημάδια στο δρόμο, στους τοίχους, στα τραπεζάκια των καφέ. Κόκκινη θάλασσα στο θέατρο. Κομματιασμένες προσόψεις. Σεντόνια στο πεζοδρόμιο για να κρυφτεί από κάτω τους η φρίκη. Χειρουργικές μονάδες ξέχειλες από πόνο και δάκρυα. Τραύματα πολέμου. Εκκλήσεις για αίμα. Γιατροί που γονατίζουν, που λυγίζουν μπροστά στη φρίκη, μπροστά στο ανείπωτο. Κινητά που χτυπούν παρατημένα και που κανείς ποτέ δεν θα ξανασηκώσει. Άνθρωποι που περπατούν από μακριά για να φτάσουν στο σπίτι τους, συνοδευόμενοι από αστυνομικούς που προσπαθούν να ανιχνεύσουν φονιάδες σε κάθε μικρό δρομάκι. Σπίτια που ανοίγουν σε αγνώστους για να φιλοξενήσουν αυτούς που κατάφεραν να γλυτώσουν. Επτά πληγές στο χάρτη της πόλης.130 νεκροί. 400 τραυματίες, οι περισσότεροι εκ των οποίων νέοι και πλέον δια βίου ανάπηροι.
Αυτή ήταν η 13η Νοεμβρίου του 2015 στο Παρίσι, την πόλη του φωτός και του πνεύματος. Η ευρωπαϊκή 11η Σεπτεμβρίου. Η πόλη άντεξε, στάθηκε στα πόδια της θαρραλέα, νίκησε. Νίκησε τον τρόμο, το φόβο και το μίσος. Νίκησε τα σκοτάδια για μιαν ακόμη φορά στην ιστορία της. Ένας ακόμη λόγος, ο κυριότερος ίσως, για να λατρεύεται όπως της ταιριάζει.
Από τον προσωπικό λογαριασμό της Αιμιλίας Ιωαννίδου στο φμπ.
ΕΡΩΣΙΤΕΧΝΗΣ 
Συνταρακτικό κείμενο μνήμης τραγικής.
Πραγματικά….